Фредерик Браун - Арэна (на белорусском языке)

Прышэлец працягваў даследаваць кусты. Ён падкацiўся да блiжэйшага куста iншай разнавiднасцi. З-пад куста выскачыла блакiтная шматногая яшчарка - якраз такая самая, якую Карсан бачыў на сваiм баку.

Шчупальца Прышэльца кiнулася, схапiла яе i падняло ў паветра. Другое шчупальца пачало абрываць ёй ногi - спакойна i абыякава, як быццам гэта былi галiнкi. Яшчарка сутаргава бiлася, вiшчала рэзкiм вiскам - першы гук, якi Карсан пачуў тут, калi не лiчыць свайго голасу.

Карсан здрыгануўся, яму захацелася адвесцi вочы. Але ён прымусiў сябе глядзець - усё, што ён дазнаецца пра Прышэльца, можа аказацца карысным. Карысна нават бачыць гэту непатрэбную жорсткасць. Будзе проста прыемна прыкончыць гэту iстоту, калi гэта ўдасца.

Менавiта таму ён стрымлiваў агiду i працягваў глядзець, як Прышэлец iрве яшчарку на кавалкi.

Але ён узрадаваўся, калi яшчарка, у якой была ўжо адарвана палова ног, сцiхла, перастала бiцца i вiсела мёртвая ў Прышэльцавых шчупальцах.

Той не стаў адрываць ёй астатнiх ног i пагардлiва адкiнуў яе цела ў бок Карсана. Мёртвая яшчарка ўпала ля самых яго ног.

Яна мiнула бар'ер! Бар'ера болей няма! Карсан iмгненна ўсхапiўся, моцна сцiскаючы ў руцэ нож, i скочыў уперад. Зараз ён з iм расправiцца! Калi бар'ера няма...

Але бар'ер быў. Ён пераканаўся ў гэтым на горкiм вопыце, наляцеўшы на яго галавой i ледзь не страцiўшы прытомнасць ад удару. Яго адкiнула назад, i ён упаў.

Калi ён зноў сеў, трасучы затуманенай галавой, ён заўважыў, што ў яго бок нешта ляцiць, i, каб ухiлiцца, распластаўся на пяску. Ён убярог сваё тулава, але адчуў раптоўны востры боль у левай лытцы.

Не зважаючы на боль, ён адкацiўся назад i падняўся на ногi. Цяпер ён бачыў, што ў яго папаў камень, а Прышэлец ужо падняў другi, захапiўшы яго двума шчупальцамi, i замахнуўся.

Камень паляцеў у Карсана, але ён лёгка ўхiлiўся. Прышэлец, вiдавочна, не мог кiдаць камянi моцна i далёка. Першы камень папаў у яго толькi таму, што ён сядзеў i не бачыў, што ён ляцiць.

Ухiлiўшыся ад слаба кiнутага другога каменя, Карсан запусцiў у Прышэльца сваiм каменем, якi ўсё яшчэ быў у яго ў руцэ. Ён раптам узрадаваўся, падумаўшы: калi камянi могуць пералятаць праз бар'ер, то варта гэтым заняцца. Чалавек з дужай рукой i дакладным вокамерам...

З чатырох метраў ён не мог прамахнуцца па трохфутавай мiшэнi, i ён не прамахнуўся. Камень праляцеў дакладна i моцна - у некалькi разоў хутчэй, чым камянi, кiнутыя Прышэльцам. Ён трапiў у самую сярэдзiну, ды, на няшчасце, трапiў плазам, а не вострым канцом.

Тым не менш ён трапiў - пачуўся цяжкi ўдар, i Прышэлец яўна яго адчуў. Ён гэтым часам шукаў яшчэ каменя, але цяпер перадумаў i адкацiўся назад. Да таго часу, як Карсан падрыхтаваўся да новага кiдка, Прышэлец быў ужо за сорак метраў ад бар'ера i працягваў кацiцца назад.

Другi раз Карсан прамахнуўся на некалькi футаў, а трэцi камень не даляцеў. Прышэлец быў па-за межамi дасягальнасцi - ва ўсякiм разе, для досыць цяжкага каменя, якi мог бы зрабiць яму шкоду.

Карсан усмiхнуўся. Гэты раўнд ён выйграў. Калi не лiчыць...

Ён нагнуўся, каб паглядзець, што ў яго з нагой, i ўсмешка знiкла з яго вуснаў. Востры край каменя нанёс яму даволi глыбокую рану на некалькi цаляў даўжынёй. З яе моцна iшла кроў, хоць артэрыя, хутчэй за ўсё, закранута не была. Калi кроў спынiцца сама, усё будзе ў парадку. А калi не, справы дрэнь.

Але трэба было заняцца чымсьцi важнейшым за гэту рану. Будовай бар'ера.

Ён зноў падышоў да бар'ера, выцягнуўшы ўперад рукi. Ён знайшоў бар'ер i, упiраючыся ў яго адной рукой, кiнуў у яго жменю пяску. Пясок праляцеў наскрозь, а яго рука - не.

Арганiка i неарганiка? Не, таму што праз бар'ер праляцела мёртвая яшчарка, а яшчарка, нават мёртвая, - гэта ўсё роўна арганiка. А раслiна? Ён адламаў сучок i торкнуў iм у бар'ер. Сучок прайшоў наскрозь, але калi да бар'ера дакранулiся яго пальцы, якiя сцiскалi сучок, яны не прайшлi.

Значыць, Карсана бар'ер не прапускае, i Прышэльца таксама. А камянi, пясок, мёртвую яшчарку...

А жывая яшчарка? Ён пачаў паляваць на iх пад кустамi i хутка злавiў адну. Ён асцярожна кiнуў ёю ў бар'ер, i яна адляцела назад i пабегла прэч па блакiтным пяску.

Наколькi можна было меркаваць, гэта быў канчатковы адказ. Бар'ер перагароджваў шлях жывым iстотам. Нежывое i неарганiчнае рэчыва маглi пранiкаць праз яго.

Высветлiўшы гэта, Карсан зноў паглядзеў на сваю параненую нагу. Кроў iшла слабей - гэта значыла, што яму не трэба думаць пра турнiкет. Але трэба было знайсцi крыху вады, каб абмыць рану.

Пры думцы пра ваду ён зразумеў, што страшна хоча пiць. Калi схватка зацягнецца, рана цi позна неабходна будзе знайсцi ваду.

Накульгваючы, ён пачаў абход сваёй паловы арэны. Кранаючыся бар'ера адной рукой, ён дайшоў да паўкруглай сцяны. Яна была бачная - зблiзку яна здавалася шэра-блакiтнай - а навобмацк была акурат такая, як i бар'ер.

Карсан на ўсякi выпадак кiнуў у яе жменю пяску, - пясок прайшоў наскрозь i знiк з вачэй. Значыць, паўкруглая сцяна - гэта таксама сiлавое поле. Але суцэльнае, а не празрыстае, як бар'ер.

Ён пайшоў уздоўж сцяны, пакуль не вярнуўся да бар'ера, а потым уздоўж бар'ера да таго месца, з якога пачаў. Вады не было i следу.

Занепакоены, ён пачаў хадзiць улукаткi памiж бар'ерам i сцяной, уважлiва разглядаючы прастору памiж iмi.

Вады не было. Блакiтны пясок, блакiтныя кусты, невыносная гарачыня. I болей - нiчога.

"Напэўна, мне толькi здаецца, што я так ужо пакутую ад смагi", - сказаў ён сабе. Колькi прайшло часу? Вядома, на меркi яго прасторы-часу - нiколькi. Яму ж было сказана, што пакуль ён тут, там час стаiць на месцы. Але жыццёвыя працэсы ў яго арганiзме iдуць i тут. Колькi ж прайшло часу, калi вымяраць яго гэтымi працэсамi? Верагодна, тры-чатыры гадзiны. Ва ўсякiм разе, не так доўга, каб пачаць сур'ёзна пакутаваць ад смагi.

I ўсё-такi ён моцна ўсмяг. У горле ў яго перасохла. Можа, ад гарачынi. А было сапраўды горача! Напэўна, градусаў 55. Сухая гарачыня без руху паветра.

Ён моцна кульгаў i быў знясiлены да таго часу, як скончыў безвынiковы абход сваiх уладанняў.

Ён паглядзеў на нерухомага Прышэльца i падумаў: спадзяюся, што i яму гэтаксама пагана. Вельмi можа быць, што так i ёсць. Нам жа сказалi, што абставiны тут аднолькава незнаёмыя i аднолькава непрыемныя нам абодвум. Можа, на планеце Прышэльцаў нармальная тэмпература - градусаў 90. Можа, тут, дзе Карсан марудна падсмажваецца, Прышэлец замярзае.

А можа, паветра тут занадта шчыльнае для Прышэльца, як яно занадта разрэджанае для Карсана. Пасля прагулянкi ён проста задыхаўся. Цяпер ён сцямiў, што паветра тут не шчыльнейшае, чым на Марсе.

I нiякай вады.

Гэта азначала, што для барацьбы пастаўлена мяжа - ва ўсякiм разе, для яго. Калi ён не знойдзе спосабу пранiкнуць праз бар'ер або забiць ворага, застаючыся з гэтага боку, - рана цi позна яго заб'е смага.